29 mrt hand in hand

In VAC-flash nr. 7 van 29/03/2019 en nr. 8 van 12/04/2019 leest u het verslag van de hoorzitting over duurzaam en betaalbaar produceren van gezond voedsel. In het bericht ‘Duurzaam en betaalbaar produceren‘ op deze website vindt u de link naar Commissie voor landbouw, Visserij en Plattelandsbeleid van woensdag 20/03/2019.

Als externe sprekers waren Joris Relaes, Jeroen Watté en Benny Van De Velde – VAC-lid, uitgenodigd.

Het siert de Commissie dat ook sprekers van het andere spectrum werden uitgenodigd.

Er werden, zoals u leest koppen met spijkers geslagen. Geen taboe werd uit de weg gegaan, waarvoor hulde aan alle sprekers.

We onthouden uit dit eerste verslag twee zaken.

Zaak 1: Net zoals Joris Relaes pleiten we voor een bodempaspoort. De bodemgegevens worden in kaart gebracht en de overnemende gebruiker krijgt inzicht over de bodemtoestand wat een economisch en ecologisch voordeel biedt. Ons voorstel werd door de collega’s weggelachen als technisch onhaalbaar en er werd geschermd met de privacy.
Begrijpe wie kan?

Tweede zaak die we onthouden is de schaalvergroting. Men kan er voor of tegen zijn. Het fenomeen zet zich door. De schaalvergroting verloopt in de grondgebonden sectoren traag, terwijl in de bio-industriële sectoren deze significant sneller verloopt. Tegenwoordig, door inbreng van de industriële actoren versnelt de schaalvergroting van de grondgebonden landbouw. Joris Relaes ziet een dubbele beweging in de landbouw, enerzijds de lokale producenten en anderzijds bedrijven die nieuwe technologiën omarmen. Tussen deze twee modellen bevindt zich de meerderheid van de bedrijven. Ze zitten als het ware in de wachtkamer. Te groot of te veel jaren dienst om te kunnen/willen reconveren, te klein of te weinig kapitaal om te innoveren.

Onder druk van het ‘groene’ gedachtegoed zorgt de verstrenging van de normen voor milieu, dierenwelzijn en onderhoud en instandhouding van het platteland voor een hogere investeringslast binnen de agrarische ondernemingen. Binnenkort komen de klimaatmaatregelen erbovenop waarvan de politiek trots zorgt voor een evenwichtige verdeling van de lasten tussen de belastingbetaler (kiezer) en de ondernemingen. Alsof die kiezer niet beseft dat de ondernemingen de meerkost doorrekent aan de eindverbruiker met name de kiezer(!).

Enkel, ja, enkel de landbouw kan deze kost niet doorrekenen en moet dus op zoek naar alternatieven zoals schaalvergroting om het inkomen op peil te houden.

De milieu (klimaat) investeringslasten en de inherente schaalvergroting worden deels of gedeeltelijk gefinancierd door de agro-industrie. Tevens heeft de schaalvergroting als gevolg dat deze bedrijven op het einde van de loopbaan niet meer overneembaar zijn door opvolgers of starters zonder inbreng van de agro-industrie.

En zo verdwijnen, onder impuls van het groene gedachtegoed, trotse, autonome familiale landbouwbedrijven.