06 aug Uitdaging! Alweer.

Alweer moeten we berichten over de aanpak van de rampen (droogte 2020) en de wateroverlast (2021).

We kunnen er niet meer omheen. De opeenvolgende weersfenomenen: vorst – hagel – droogte – wateroverlast zijn het gevolg van de klimaatwijziging. De aanpak ervan wordt stringenter. Daarbij rijst de vraag of de nadruk moet liggen op de mitigatie (klimaatverandering voorkomen) of adaptatie (aanpassen aan de klimaatverandering).

Het evenwicht zal best wel ergens in het midden liggen.

Dat de versnippering van de bevoegdheden ons landje niet geholpen hebben om de Corona pandemie te bestrijden is een open deur intrappen. Verbaasd zijn we niet wanneer blijkt dat de weersvoorspelling een federale materie is, het waterbeleid een opdracht van de regio’s is en het waarschuwingssysteem voor overstromingen op Europees niveau wordt behartigd (EFAS).

Wie verantwoordelijk is en voor wat is een vraag die voortdurend kan gesteld worden. Antwoorden zullen wellicht gezocht worden in een zoveelste onderzoekscommissie.

Tijdens het actualiteitendebat in het Vlaams parlement werd geopperd om de bevoegdheden van het lokaal bestuur (kort bij de burger weet u wel) terug naar een hoger niveau te tillen. Want als de lokale besturen over adaptieve maatregelen moeten beslissen, geraken de mandatarissen niet meer verkozen, dixit de mandatarissen zelf. Is dit het einde van het subsidiariteitsbeginsel?

Het subsidiariteitsbeginsel betekent dat wat een lager bestuursniveau kan doen een hoger niveau niet moet doen. Wanneer de verkiesbaarheid van de lokale mandatarissen mee in de overweging worden genomen over de aanpak van de klimaatwijziging, welk een globaal probleem is, vrezen we, dat de electoraal zwaksten in het debat, de boter zullen gegeten hebben.

De landbouw kan haar opportuniteiten gebruiken om sterk voor de dag te komen. Dit vergt een andere mindset en een “out of the box” denken.

Een uitdaging die iedereen aanbelangd en kan/moet aangaan.